De bus, een bijzonder fenomeen

Bussen. Het klinkt niet zo bijzonder. Toch zeggen bussen veel over hoe bepaalde dingen zijn geregeld in een land en hoe mensen met elkaar omgaan. Daarnaast zie je tijdens de busrit natuurlijk ook veel van de omgeving. Al met al is een busritje dus niet alleen een goedkope manier om van A naar B te komen, maar een hele ervaring op zich. Daarom wil ik jullie graag meenemen in een gemiddelde busrit in Nepal.

Meestal vertrekt de bus vroeg, zo rond een uurtje of zeven. Bij het busstation aangekomen, komen er gelijk wat mensen op je afgerend. Of het onder helpen valt weet ik niet, maar er zijn altijd wel vijf mensen die je in een bus trekken en zich met je reis bemoeien. Als je eenmaal denkt de goede bus te hebben, gooi je je backpack achterin of op het dak en neem je plaats in de bus. Hier komt dan het spannendste moment. Pas je in de bus? Allereerst kijk je of je benen tussen jouw stoel en de stoel ervoor passen en als tweede kijk je of je billen niet te dik zijn. Om te zeggen dat ik twee keer zo groot ben als de gemiddelde Nepalees is een beetje overdreven, maar het ligt er niet ver vanaf.

Vervolgens wacht je tot de bus vol zit en ook het krukje, dat in het gangpad als extra stoel fungeert, bezet is. Dan vertrekt de bus en komt vraag twee. Hoe slecht is het wegdek? Nu zou je misschien denken, hoe minder gaten in de weg hoe beter, maar dat is niet het geval. Minder gaten in de weg betekent namelijk het gaspedaal verder indrukken en aangezien Nepalezen in het verkeer niet echt kunnen anticiperen gaat dit als volgt; je geeft gas, je haalt in, er komt een tegenligger aan, dus je gaat vol op de rem, je geeft opnieuw gas, er komt een bocht, dus je gaat vol op de rem, je neemt de bocht en geeft weer vol gas. En zo gaat dit dan gemiddeld zo'n acht uur lang tot de bestemming is bereikt.

Verder zijn de veringen in de bus niet echt fantastisch, of ze zijn überhaupt niet aanwezig. Dit betekent dat je de hele weg lekker omhoog stuitert. Daarnaast zorgen alle scherpe bochten in de bergen ervoor dat je ook naar links en naar rechts knalt. Dit geeft twee problemen. Allereerst kan het hierdoor zijn dat, als je geen armleuningen hebt, je letterlijk van je stoel schudt als je je niet vasthoudt aan je riem. Daarnaast kan het voorkomen dat mensen gaan overgeven. In de bus van Lumbini naar Pokhara was dit het geval. Meerdere mensen waren aan het kotsen met alle bijbehorende geluiden zoals het gorgelen vanuit de tenen. Voor deze geluiden kennen Nepalezen geen schaamte. En als je denkt dat de bus dan stopt als mensen moeten overgeven heb je het mis. Je krijgt gewoon een plastic zakje waar je in kunt spugen en dat zakje gooi je vervolgens uit het raam naar buiten.

Tijdens de rit gebeurt er veel. Mensen stappen in, mensen stappen uit, spullen worden opgehaald en afgeleverd, geiten die onderin de bus staan worden opgehaald en afgeleverd, mensen kijken een filmpje op vol volume, mensen zitten met hun blote tenen in je rug te prikken, mensen smakken en maken andere ondefinieerbare geluiden, enzovoorts. Wat ons vooral is opgevallen is dat Nepalezen nooit van een personal space hebben gehoord. Iedereen accepteert alles van elkaar en het maakt niks uit of je bijna bij elkaar op schoot moet zitten.

Gelukkig heb je tijdens de rit ook twee stops. Hier is dan een vies stinkerd grondtoilet te vinden en een restaurant waar ze verrassend goed en goedkoop eten verkopen. Na een vluchtige maaltijd ga je dan snel weer verder hobbelen.

Hoewel je na acht uur lang hobbelen soms nog geen 100 kilometer hebt afgelegd, ben je wel ontzettend blij als je dan eindelijk op je bestemming bent en kunt genieten van je eigen ruimte om je heen en een nieuwe plek om te ontdekken!