Nelson

Soms heb je een moment waarop je het even moeilijk hebt. Vandaag had ik zo'n moment en dat moment wil ik graag met jullie delen.

Afgelopen woensdag kwam er een kindje naar mij toe om zijn duim te laten zien. Deze was helemaal open. Zijn huid rondom de wond was zwart en het weefsel was helemaal opgezwollen. Hij bleek zichzelf de dag ervoor met een mes te hebben gesneden en er was niemand thuis om de wond te verbinden of om met hem naar het ziekenhuis te gaan.

De thuissituatie van dit jongetje, Nelson, is niet bepaald fijn. Toevallig ben ik afgelopen vrijdag al bij hem thuis geweest tijdens een huisbezoek vanuit de school. Nelson is zes jaar oud. Zijn moeder is vertrokken toen hij acht maanden oud was en niemand weet waar zij is. Zijn vader is ongeschoold, heeft geen werk en moet voor zes kinderen zorgen. De broers en zussen van Nelson hebben niet de kans gekregen om naar school te gaan en gaan elke dag de straat op om klusjes te zoeken om geld te verdienen. Ook de vader is de hele dag op pad in de hoop genoeg te verdienen om zijn kinderen eten te kunnen geven. Als Nelson thuis komt van school na een wandeling van bijna een uur, is er dus nooit iemand thuis. Hoewel hij nog maar zes jaar is, moet hij dus al voor zichzelf zorgen.

Naast dat hij helemaal op zichzelf is aangewezen, gaat hij ook nog eens regelmatig met honger naar bed. Nelson krijgt op school om 10:00 uur pap en om 13:00 uur wat rijst met bonen. Als hij thuis komt, krijgt hij vaak geen eten meer en is de volgende maaltijd dus pas weer de volgende ochtend op het schooltje. Zijn vader is namelijk al lang blij als hij zijn andere kinderen één maaltijd per dag kan geven.

Als je dit zo hoort kun je je wel voorstellen dat Nelson niet naar het ziekenhuis kon. Er is niemand om hem naar het ziekenhuis te brengen, en er is geen geld om de ziekenhuiskosten te betalen. Ik wilde daarom graag wat voor dit gezin doen met het geld wat ik heb opgehaald.

Afgelopen woensdag ben ik daarom met Nelson naar het ziekenhuis gegaan. De dokter heeft toen zijn duim bekeken, gedesinfecteerd en er een verband omheen gelegd. Dit alles kostte twee euro. Wel moest hij nog na twee dagen terug komen om te kijken of ze het konden hechten.

Vandaag ben ik daarom eerst naar de markt gegaan om rijst, bonen, olie, suiker, zeep, tandpasta en wat groente en fruit te kopen voor het gezin zodat ze weer even vooruit kunnen. Nadat ik het eten bij Nelson thuis had afgegeven en zijn vader de tranen in de ogen had staan van dankbaarheid, ben ik met Nelson terug gegaan naar het ziekenhuis. En dit was voor ons beiden best heftig. Hoewel Nelson eigenlijk nog een klein kind is, lijkt het soms alsof hij al volwassen is. Hij kent al veel verantwoordelijkheden en je ziet dat hij al veel heeft meegemaakt. Alleen op de momenten dat je één op één met hem speelt, zie je dat hij eigenlijk nog een heel jong kind is. Toen we in de wachtkamer zaten, hebben we dus ook nog lekker even gelachen en gespeeld tot we naar binnen mochten. Hoewel dit voor mij even slikken was, hield Nelson zich groot. Als zesjarige zonder je ouders een grote ziekenhuiskamer in te moeten stappen waar meerdere mensen met hele nare wonden liggen is niet niks. Voor Nelson werd het teveel toen de arts binnen kwam lopen met een grote verdovingsnaald. Ik moest zijn lichaam en zijn ene arm vasthouden, een andere dokter moest zijn benen vasthouden en een derde dokter moest zijn andere arm vasthouden en de naald prikken. Nelson krijste het uit van de pijn en ook ik had er moeite mee om het droog te houden. Gelukkig werd de pijn snel minder, maar het hechten was alsnog niet prettig om te zien. Van dunne naalden en dunne draden hebben ze hier namelijk nog nooit gehoord. Ze hechten met een normaal ijzerdraad en deinzen niet terug voor wat opspattend bloed. Aan het einde van de ingreep zat alles onder het bloed en was Nelson helemaal uitgeput en helemaal op van ellende. Het was echt ontzettend verdrietig om te zien...

Gelukkig is zijn duim nu gehecht en hopen we op een goed herstel. Maandag moet hij terug komen voor een controle en vrijdag moeten we terug om de hechtingen eruit te halen. Ik hoop dat de wond dan volledig gaat genezen!

Ik begreep dat niet bij iedereen de Tikkie link werkte. Als je dus nog een bijdrage wilt leveren maar dat de vorige keer niet lukte, kan je het geld overmaken naar de onderstaande bankrekening. Het geld zal goed besteed worden. Een gedeelte zal rechtstreeks naar de kinderen en hun families gaan en een gedeelte wordt gebruikt voor het opknappen van het schooltje!

NL08 ABNA 0553 4488 54 t.a.v. Karlijn Davina