Feest en verdriet
19 juli 2018 - Port Elizabeth, Zuid-Afrika
De afgelopen dagen heb ik veel verschillende dingen gedaan op het project Izizwe. Zo heb ik met de kinderen van verschillende crèches tanden gepoetst, hebben we de kinderen het alfabet aangeleerd en zijn we bezig geweest met cijfers en tellen, hebben we gesport met de kinderen en hebben we op en rondom verschillende crèches afval opgeruimd. Daarnaast hebben we natuurlijk ook flink gespeeld met alle lieve kindjes.
Doordat we naar verschillende crèches moeten, lopen we veel door de township. Elke keer verbaas ik mij weer hoe mensen kunnen leven. In een hutje van golfplaten met een kleedje als matras zijn niet de leefomstandigheden waarin een mens kan en wil leven. Elke keer krijg ik weer meer respect voor de families die hier wonen en toch gelukkig zijn.
Naast het werken in de township zijn we met de vrijwilligers nog naar de wekelijkse trivia night geweest, hebben we een brownie cake gebakken, hebben we een strand wandeling gemaakt en hebben we een Afrikaanse dans aangeleerd. En ohh wat was dat moeilijk. Ik als Nederlander bleek toch niet helemaal zulke soepele heupen te hebben als de Afrikanen hier. Toch was het wel onwijs leuk om te doen!
Daarnaast was het woensdag een speciale dag in Zuid-Afrika. Het was namelijk de 100ste geboortedag van Nelson Mandela. Op deze Nelson Mandela day doen alle mensen uit Zuid-Afrika 67 minuten vrijwilligerswerk. Mandela heeft namelijk 67 jaar gevochten voor de mensenrechten en daarom vroeg hij of iedereen eens per jaar 67 minuten van zijn of haar leven wil besteden aan het verbeteren van de wereld. Een super mooi initiatief. De ene bakt cakejes, de ander ruimt afval op en weer een ander schildert een muur. Super mooi om iedereen zo bezig te zien. Wij hebben als vrijwilligers kleding uitgedeeld, zoals shirtjes, broeken, sokken, vesten en mutsen. Deze kleren gingen naar de armste kinderen uit de township.
Helaas gebeuren hier niet alleen mooie dingen. Ik ben vandaag naar een memorial geweest van een jongetje van vier jaar oud. Het jongetje wilde samen met zijn oudere broer water halen. Toen hij de straat overstak, werd hij overreden door een auto. De herdenking was erg heftig. Hoewel ik weinig verstond (het grootste gedeelte werd gesproken in Xhosa), greep het verdriet mij enorm aan. Er werd veel gezongen en de motivation speach naar de familie was erg indrukwekkend. Hoewel ik het kindje niet kende kwam ik met tranen in mijn ogen weer terug. Het is ontzettend mooi dat mensen die niks hebben elkaar toch zo veel mogelijk proberen te helpen. Is het niet met geld, dan is het wel met liefde.
Terug in de auto was ik nog steeds erg stil en ontdaan van de herdenking. Celia, de projectcoördinator, vertelde toen dat het jongetje na drie weken nog steeds geen begrafenis heeft gehad omdat er geen geld voor is. De familie heeft gisteren niets gegeten om zo geld uit te sparen. Toen ik dit hoorde schoten de tranen in mijn ogen. Een keuze moeten maken tussen een begrafenis en eten mag niet gebeuren. Ik heb toen besloten om zelf geld in te leggen en in het vrijwilligershuis rond te vragen of iedereen wat geld wilde doneren. En ik kan met trots zeggen dat ik morgen samen met de moeder van het overleden jongetje naar de begrafenisondernemer mag om de 400 euro voor de begrafenis te betalen! Ik ben ontzettend blij dat wij dit als vrijwilligers hebben kunnen regelen en dat deze familie met een zorg minder verder kan leven!
Doordat we naar verschillende crèches moeten, lopen we veel door de township. Elke keer verbaas ik mij weer hoe mensen kunnen leven. In een hutje van golfplaten met een kleedje als matras zijn niet de leefomstandigheden waarin een mens kan en wil leven. Elke keer krijg ik weer meer respect voor de families die hier wonen en toch gelukkig zijn.
Naast het werken in de township zijn we met de vrijwilligers nog naar de wekelijkse trivia night geweest, hebben we een brownie cake gebakken, hebben we een strand wandeling gemaakt en hebben we een Afrikaanse dans aangeleerd. En ohh wat was dat moeilijk. Ik als Nederlander bleek toch niet helemaal zulke soepele heupen te hebben als de Afrikanen hier. Toch was het wel onwijs leuk om te doen!
Daarnaast was het woensdag een speciale dag in Zuid-Afrika. Het was namelijk de 100ste geboortedag van Nelson Mandela. Op deze Nelson Mandela day doen alle mensen uit Zuid-Afrika 67 minuten vrijwilligerswerk. Mandela heeft namelijk 67 jaar gevochten voor de mensenrechten en daarom vroeg hij of iedereen eens per jaar 67 minuten van zijn of haar leven wil besteden aan het verbeteren van de wereld. Een super mooi initiatief. De ene bakt cakejes, de ander ruimt afval op en weer een ander schildert een muur. Super mooi om iedereen zo bezig te zien. Wij hebben als vrijwilligers kleding uitgedeeld, zoals shirtjes, broeken, sokken, vesten en mutsen. Deze kleren gingen naar de armste kinderen uit de township.
Helaas gebeuren hier niet alleen mooie dingen. Ik ben vandaag naar een memorial geweest van een jongetje van vier jaar oud. Het jongetje wilde samen met zijn oudere broer water halen. Toen hij de straat overstak, werd hij overreden door een auto. De herdenking was erg heftig. Hoewel ik weinig verstond (het grootste gedeelte werd gesproken in Xhosa), greep het verdriet mij enorm aan. Er werd veel gezongen en de motivation speach naar de familie was erg indrukwekkend. Hoewel ik het kindje niet kende kwam ik met tranen in mijn ogen weer terug. Het is ontzettend mooi dat mensen die niks hebben elkaar toch zo veel mogelijk proberen te helpen. Is het niet met geld, dan is het wel met liefde.
Terug in de auto was ik nog steeds erg stil en ontdaan van de herdenking. Celia, de projectcoördinator, vertelde toen dat het jongetje na drie weken nog steeds geen begrafenis heeft gehad omdat er geen geld voor is. De familie heeft gisteren niets gegeten om zo geld uit te sparen. Toen ik dit hoorde schoten de tranen in mijn ogen. Een keuze moeten maken tussen een begrafenis en eten mag niet gebeuren. Ik heb toen besloten om zelf geld in te leggen en in het vrijwilligershuis rond te vragen of iedereen wat geld wilde doneren. En ik kan met trots zeggen dat ik morgen samen met de moeder van het overleden jongetje naar de begrafenisondernemer mag om de 400 euro voor de begrafenis te betalen! Ik ben ontzettend blij dat wij dit als vrijwilligers hebben kunnen regelen en dat deze familie met een zorg minder verder kan leven!
Ik hoop dat je nog veel moois mag meemaken.