Even wat anders

In deze blog wil ik niet vertellen over wat ik allemaal meemaak, maar over wat de kinderen hier allemaal meemaken. Het is namelijk niet makkelijk om als kind in een township op te groeien.

Allereerst is er in Walmer township een behoorlijk groot afvalprobleem. Wij vinden het maar normaal dat de vuilnisman elke week ons afval op komt halen, maar dat is hier niet het geval. Overal, maar dan ook echt overal, ligt afval. Eens in de zoveel tijd komt er iemand om het afval op te halen, maar dit is vaak al te laat, want de zwerfhonden, koeien en geiten trekken alles open.

Daarnaast is geld een groot probleem met alle gevolgen van dien. Toen ik in Cambodja was, was de sfeer anders. Ik denk dat dat komt omdat in Cambodja iedereen arm is. In Zuid-Afrika is het verschil tussdn arm en rijk enorm groot waardoor de jaloezie veel sterker is. De mensen uit de townships zien elke dag hoe het anders kan. Dat daarnaast vrijwel alleen blanke mensen tot de rijken behoren maakt het alleen maar erger. Hierdoor is de criminaliteit niet weg te denken uit de townships en mogen wij alleen met lokale mensen rondlopen in de townships.

Ook verkrachting is een groot probleem. Ik heb al veel verhalen gehoord over jonge meisjes en vrouwen die verkracht zijn en dat is elke keer weer erg moeilijk om te verwerken. Zo was er een meisje van 8 jaar die in het weekend, toen haar ouders niet thuis waren, drie keer verkacht werd door haar drie jaar oudere broer. Daarbij moet je bedenken dat deze jongen dit echt niet zelf heeft bedacht en dat hij dit dus vaker heeft gezien of gedaan. Daarnaast had een andere vrijwilliger uit het huis een gesprek met een vrouw over haar vervelendste gebeurtenis in haar leven. Daarop zei ze dat ze de week ervoor verkracht was door vijf jongens. Het is heftig om deze verhalen te horen en je te realiseren dat er elke dag zoveel jonge meisjes worden verkracht waardoor hen het gevoel van vrijheid wordt ontnomen.

Nu is het natuurlijk niet dat deze kinderen alleen maar in slechte omstandigheden opgroeien. Deze kinderen leren namelijk wel iets heel waardevols en dat is dankbaar zijn. Ik denk dat daar de meeste of misschien wel alle kinderen (en ook volwassenen) in Nederland wat van kunnen leren. Deze kinderen zeuren niet als ze het eten niet lekker vinden, deze kinderen gooien hun kleren niet weg als er een gat in zit, deze kinderen lopen niet weg zonder te bedanken als je hen wat geeft. Het enige waar ze om vragen is een dikke knuffel. En die heb ik zeker over voor al deze lieve kinderen!